3 december 2018
‘Alle blijdschap is weg’
Dit is Rym Ismael, 16 jaar oud. Een sterke meid, maar vanbinnen gebroken. Rym woont in Baalbek in Libanon, nadat ze samen met haar moeder vluchtte uit Syrië. Wat ze daar meemaakte, tekende haar voor altijd. Dit is haar verhaal.
‘Ik ben geboren in Aleppo, als jongste van 5 kinderen. Ik had 3 broers en een zus. Mijn vader overleed voordat de oorlog begon. Toen dat gebeurde, moest mijn oudste broer het gezinsinkomen gaan verdienen. Hij werd soldaat in het Syrische leger. Op een dag – hij had net ons bezocht – nam ISIS hem gevangen.’
‘Na 2 jaar kregen we een bericht: wij mochten naar mijn broer toe. Toen we aankwamen werd hij voor onze ogen vermoord. Hij was toen nog maar 21. Mijn moeder viel flauw en stortte op de grond. Vier maanden daarna was er een luchtaanval waarbij mijn toen 17-jarige broer om het leven kwam. Rym trilt en huilt terwijl ze haar verhaal vertelt. ‘ISIS nam ook mijn moeder van ons weg. Ze zat 2 maanden in de gevangenis, waar ze haar martelden. Ze namen het haar kwalijk dat ze haar zoons het leger in had laten gaan.’
‘4 keer probeerden we Syrië te ontvluchten om naar Turkije te gaan, maar dit mislukte. Mijn jongste broer slaagde wel. Hij werkt nu in een sweatshop. En vorig jaar vertrokken mijn zus en zwager naar Turkije. Uiteindelijk lukt het mijn moeder en mij om Syrië te verlaten en naar Libanon te vluchten. Een jaar lang bleef ik thuis bij mijn moeder, maar inmiddels ga ik weer naar school. Als mijn moeder me zou zeggen om te stoppen zou ik het doen. Maar ze is vastbesloten: ik moet mijn school afmaken.’
‘Ik wil dokter worden om mensen in nood te kunnen helpen. En dan speciaal de mensen die zich geen gezondheidszorg kunnen veroorloven. Na schooltijd doe ik nog een beroepsopleiding voor verpleegkunde. Als ik de kans niet krijg om medicijnen te gaan studeren, kan ik altijd nog verpleegkundige worden.’
‘Vrienden maken lukt me niet. Na school ga ik meteen naar huis, ik moet voor mijn moeder zorgen. Ze heeft diabetes en een hoge bloeddruk. Soms kan ze van het ene op het andere moment niet meer bewegen. Nooit ga ik terug naar Syrië, dat is iets wat ik zeker weet. Mijn familie is daar zo vernederd, ik ben toen alle vrolijkheid in het leven verloren.’